παγωμένο, (2. Περίγραμμα)

...συνέχεια από το «Τοπίο»

Το Βασιλολουκάκι άρχισε να περπατάει στο μονοπατάκι και το τοπίο ξεδιπλωνόταν σιγά σιγά στα μάτια του: μία μικρή λιμνούλα με μια οικογένεια παπιών, με τη μαμά μπροστά μπροστά και τα μικρά από πίσω, ένα δένδρο με πουλάκια στα κλαράκια του, μια γάτα λίγο πιο μακριά και ένα σπιτάκι, μικρό.
Προχωρούσε και κοιτούσε δεξιά και αριστερά από το μονοπάτι, όταν ξαφνικά γύρισε μπροστά το βλέμμα του είδε τα ρούχα, τα κρεμασμένα στη ντουλάπα και την ανοιγμένη δίφυλλη πόρτα της.
Γύρισε πίσω το κεφάλι του αλλά δεν έβλεπε πια το τοπίο μα μόνο τοίχο. Έσπρωξε με τα χέρια του τον τοίχο μα δεν έγινε τίποτα.
Βγήκε στο δωμάτιο και όταν έκλεισε τη δίφυλλη πόρτα της ντουλάπας είδε μπροστά του το Λουκοβασιλάκι.
«Τι κάνεις εδώ;» τον ρώτησε το Λουκοβασιλάκι με λίγο αυστηρό τόνο στη φωνή της.
«Έψαχνα το φινοπωρινό μπλε μπουφανάκι. Νόμιζα ότι ήταν σ' αυτή τη ντουλάπα», της απάντησε το Βασιλολουκάκι.
«Όχι δεν είναι εδώ αγαπούλα μου» του είπε αυτή και τον αγκάλιασε σκεπτόμενη: «ωραία, δεν έχει καταλάβει τίποτα» και αυτός την φίλησε σκεπτόμενος: «ωραία, δεν κατάλαβε πως έχω καταλάβει ότι κάτι φτιάχνει η αγαπούλα μου μέσα στη ντουλάπα».

Αργότερα, όταν τα αστέρια είχαν βγει στον ουρανό της νυσταγμένης Λουκοβασιλούπολης και οι αχτίδες ενός από αυτά, πέρναγαν από το ανοιχτό παράθυρο και φώτιζαν ελάχιστα, το κρεβάτι που κοιμόντουσαν το Λουκοβασιλάκι και το Βασιλολουκάκι αγκαλιά, και ένας γάτος, ξύπνιος, πήδαγε από το ανοιχτό παράθυρο κυνηγώντας ένα κουνουπάκι που όμως όλο του ξέφευγε και όλο πήδαγε στον αέρα να το πιάσει κι όλο του ξέφευγε, το Βασιλολουκάκι αναρωτιόταν τι να είναι άραγε αυτό το τοπίο μέσα στη ντουλάπα και ακούγοντας τον γάτο να κυνηγάει το κουνούπι ξαφνικά συνειδητοποίησε πως όλο αυτό το τοπίο που είχε δει νωρίτερα δεν είχε κίνηση, ο γάτος ήταν ακίνητος, τα παπιά επίσης, τα σύννεφα στον ουρανό ήταν στην ίδια θέση, τα φύλλα στο δένδρο όπως και τα πουλάκια δεν κουνιόντουσαν, ούτε και ακούγονταν, δεύτερη έκπληξη: δεν είχε ήχο.

...συνεχίζεται