Τοπίο (1. Φόντο)

Το ένα φύλλο της πόρτας άνοιξε, διστακτικά μετά από λίγο και το άλλο.
Το Βασιλολουκάκι στάθηκε μπροστά από την ανοιχτή ντουλάπα του δωματίου, με ρούχα που περίμεναν σιδερωμένα (όχι όλα) στις κρεμάστρες τους.
Κοίταξε προς τα κρεμασμένα ρούχα, αλλά όχι τα ίδια τα ρούχα, το βλέμμα του πέρασε πίσω, δεν ήξερε που, αλλά πίσω από τα ρούχα, σαν κάτι να περίμενε να... φορεθεί στα μάτια του.
Παραμέρισε με το χέρι του λίγο τα ρούχα και ένα φως με πράσινη χροιά έφτασε στα μάτια του.
Τότε το χέρι του κινήθηκε πιο αποφασιστικά, έσπρωξε την μία κρεμάστρα προς τα δεξιά, αρκετά και, σαν αυλαία θεάτρου που ανοίγει, φανερώθηκε στα μάτια του ένα τοπίο πράσινο, χόρτο, αλλού πυκνό, αλλού αραιό και στη μια του άκρη ένα μονοπατάκι, χωμάτινο.
Τα ρούχα του έκρυβαν την περισσότερη θέα και τα έσπρωξε ακόμα πιο πολύ προς την άκρη της ντουλάπας.
Το μονοπάτι διέσχιζε κυματιστά το γκαζόν, ενός κήπου ίσως, και το πράσινο φως που έφτανε στα μάτια του ανακατεύτηκε με μπλε του ουρανού και λευκό από μικρά συννεφάκια που αιωρούνταν ψηλά.
Το Βασιλολουκάκι έκανε ένα βήμα μέσα στη ντουλάπα και ήρθε ακόμα πιο κοντά στο θέαμα του πράσινου κήπου και τότε σαν αυτό να τυλίχτηκε γύρω του, σαν ρούχο, βρέθηκαν, με το επόμενο βήμα του, τα πόδια του πάνω στο μονοπάτι.
Γύρισε πίσω το κεφάλι του ψάχνοντας με το βλέμμα του τη ντουλάπα, μα το μόνο που είδε ήταν πρασινάδα και το κυματιστό μονοπατάκι χαμηλά, και ψηλά τον γαλάζιο ουρανό με τα λευκά συννεφάκια.
«Θα περπατήσω στο μονοπάτι», σκέφτηκε.
Δεν είχε και άλλη επιλογή.

...συνεχίζεται