Η πριγκίπισσα Μαίρη, η νεράιδα Νεφέλη και το κακό όνειρο (4)

συνέχεια από το προηγούμενο...

Ο άγνωστος που έφραζε τη πόρτα με το ογκώδες σώμα του, χάιδευε με τα δάχτυλά του το παχουλό μουστάκι του που συνεχιζόταν σε μία πυκνή γενειάδα, κοιτώντας παράλληλα, με διερευνητικό τρόπο τα Λουκοβασιλάκια και τη Νεφέλη.

«Τι ψάχνουμε;», απάντησε με ερώτηση το Λουκοβασιλάκι κοιτώνταςτο Βασιλολουκάκι και τη Νεφέλη.

«Δεν ψάχνουμε τίποτα» είπε η Νεφέλη και φτερούγισε μπροστά από το μουστάκι του άντρα χαμογελώντας ναζιάρικα και πρόσθεσε: «Περνάγαμε από την πόλη σας και βλέποντας αυτό το τόσο όμορφο παλάτι εντυπωσιαστήκαμε και μπήκαμε μέσα για να το δούμε».

«Πολύ όμορφο το παλάτι σας», είπε το Βασιλολουκάκι.

«Από που έρχεστε;», ρώτησε ο άντρας με το μουστάκι.

«Από τη Λουκοβασιλούπολη», είπαν με μια φωνή Λουκοβασιλάκια και Νεφέλη.

«Α μάλιστα. Γείτονες ε;» είπε ο άντρας και χαμογέλασε για πρώτη φορά, αφήνοντας να φανεί η λειψή οδοντοστοιχία του και αμέσως σοβάρεψε λέγοντας: «Αυτό το παλάτι, όπως το αποκαλείτε εσείς - εμείς το ονομάζουμε «Σπίτι της Ελευθερίας»- ανήκε μέχρι πριν λίγο καιρό σε ένα Βασιλιά. Η αλήθεια είναι ότι ήταν καλός κυβερνήτης, όμως δεν έπαυε να είναι Βασιλιάς. Αυτός αποφάσιζε για τις ζωές όλων των κατοίκων μέχρι που αποφασίσαμε, εμείς οι κάτοικοι του Βασιλείου, να πάρουμε τις τύχες των ζωών μας στα δικά μας χέρια».

Ο άντρας έκανε μια παύση, χάιδεψε την άκρη της γενειάδας του με τα ακροδάχτυλά του και συνέχισε: «Εμείς προτείναμε στον Βασιλιά να μείνει στη πόλη, αλλά φυσικά δίχως το αξίωμά του. Θα ήταν ένας πολίτης όπως όλοι, με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όμως δεν το δέχτηκε και προτίμησε να φύγει από τη πόλη, μάλιστα φοβήθηκε ότι του στήναμε παγίδα και έφυγε άρον - άρον, δίχως καν να πάρει τα προσωπικά του αντικείμενα, αυτός και η οικογένειά του από το παλάτι».

«Όμως μιλάμε τόση ώρα και δεν έχουμε συστηθεί», είπε ο άντρας χαμογελαστά και πρόσθεσε τείνοντας το χέρι του προς τη Νεφέλη, «Μπακούν Μιχαήλιν με λένε».

«Νεφέλη», είπε η νεράιδα και αγγίζοντας με τα φτερά της το χέρι του Μπακούν. «Βασιλολουκάκι», «Λουκοβασιλάκι», είπαν τα Λουκοβασιλάκια δίνοντας το χέρι τους στον Μπακούν.

Ο Μπακούν, αφού συστηθήκαν, συνέχισε: «Ξέρω γιατί είσαστε εδώ. Σας περιμέναμε. Ξέρω ότι φεύγοντας ο Βασιλιάς με την οικογένειά του λησμόνησε να πάρει μαζί του τα φάρμακα της κόρης του, της πριγκίπισσας Μαίρης και περίμενα ότι κάποια στιγμή θα έστελνε κάποιον να του τα φέρει».

Ο Μπακούν έκανε μία παύση κοιτώντας με βλοσυρό ύφος προς το ταβάνι του δωματίου, σα να σκεφτόταν και μετά ξαφνικά είπε: «Έχω όμως κάτι πολύ σημαντικό να σας πω και να το μεταφέρετε στη πριγκίπισσα Μαίρη».

Τα Λουκοβασιλάκια και η Νεφέλη κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία και μετά κοίταξαν και οι τρεις τον Μπακούν. Αυτός αγκάλιασε με κάθε χέρι του το Λουκοβασιλάκι και το Βασιλολουκάκι, η Νεφέλη στάθηκε στο ώμο του Μπακούν, και τους πήρε μαζί του στον καταπράσινο κήπο, όπου περπατώντας τους μιλούσε για πολλή ώρα.

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, όταν ο Μπακούν και τα Λουκοβασιλάκια σταμάτησαν να περπατάνε στον κήπο. Ο Μπακούν άφησε τα χέρια του από τα Λουκοβασιλάκια και είπε:«Πηγαίνετε τώρα».

«Γειά σου Μπακούν», είπαν τα Λουκοβασιλάκια φεύγοντας. «Θα τα πούμε σύντομα», είπε η Νεφέλη προς τον Μπακούν πετώντας ανάμεσα από τα κεφάλια των Λουκοβασιλακίων.

«Πάμε γρήγορα να βρούμε τη πριγκίπισσα Μαίρη», είπαν και οι τρεις με μια φωνή.

...συνεχίζεται