Χιολουλί και Λιλονί

Κάποτε ένα κοριτσάκι, με τον μπαμπά του και τη μαμά του, ζούσαν σε ένα μακρινό τόπο, γεμάτο λουλούδια την άνοιξη, ήλιο το καλοκαίρι, πεσμένα φύλλα από τα δένδρα το φθινόπωρο και χιόνια τον χειμώνα.

Το κοριτσάκι το έλεγαν Χιολουλί .

«Χιολουλί , να μη ξεχάσεις να πάρεις το ψωμάκι σου για το σχολείο», της φώναξε η μαμά της, όπως κάθε πρωί άλλωστε, την ώρα που η Χιολουλί έτρεχε με τα βιβλία της στα χέρια να συναντήσει τους φίλους της στο δημοτικό.

Την ίδια ώρα έφευγε και ο μπαμπάς της για τη δουλειά του, τη μικρή βιοτεχνία που έφτιαχνε τη κούκλα που έπαιζαν όλα τα παιδάκια της πόλης και που της είχε δώσει το όνομα της κόρης του: η μικρή Χιολουλί .

«Μπαμπά, θέλω να φτιάξεις αυτό που μου υποσχέθηκες», του φώναξε φεύγοντας η Χιολουλί , «τον πρίγκιπα που θα κάνει παρέα στη μικρή Χιολουλί ».

«Ναι αγάπη μου, σήμερα θα τον φτιάξω. Όμως, όπως έχουμε συμφωνήσει, πρέπει εσύ να βρεις το όνομά του, γιατί εσύ πρέπει να διαλέξεις ποιον θέλεις να σου κάνει παρέα».

«Ναι μπαμπά, σήμερα το βράδυ πριν κοιμηθούμε θα στο πω».

Όταν τελείωσε το σχολείο, η Χιολουλί γύρισε σπίτι, αλλά μία τα μαθήματα, μία τα παιχνίδια με τους φίλους της και δεν είχε σκεφτεί το όνομα του μικρού πρίγκιπα, και το χειρότερο ήταν ότι δεν είχε απολύτως καμία ιδέα για το πως μπορούσε να είναι αυτό το όνομα.

Η μαμά της την είδε στεναχωρημένη και την ρώτησε τι της συμβαίνει. Η Χιολουλί της εξήγησε τι την απασχολούσε.
Τότε η μαμά της την καθησύχασε και της είπε, ότι το βράδυ όταν θα έπεφταν για ύπνο, θα ερχόταν, όπως συνήθιζε καμιά φορά και θα κοιμόταν μαζί τους και θα έλεγε του μπαμπά ότι το όνομα θα το γεννούσε η ονειροπαγίδα που είχαν πάνω από το κρεβάτι τους, γιατί η ονειροπαγίδα ξέρει όλες τις επιθυμίες μας, και θα του το έλεγε το πρωί που θα ξυπνούσαν.

Και έτσι έγινε. Το βράδυ η μικρή Χιολουλί , μπήκε κάτω από τις κουβέρτες του κρεβατιού της μητέρας της και του πατέρα της και ψιθύρισε, για να μην ακούσει ο μπαμπάς της, στο αυτί της μαμάς της: «ναι αλλά τι όνομα θα σκεφτώ αφού θα κοιμάμαι μαμά;». «Μην ανησυχείς κοριτσάκι μου, το πρωί θα το ξέρεις», της απάντησε η μαμά της και της χάιδεψε το κεφαλάκι και η μικρή Χιολουλί παραδόθηκε αμέσως στον γλυκό ύπνο.

Η μικρή Χιολουλί αισθάνθηκε πως ξύπνησε, άνοιξε τα ματάκια της, αλλά δεν είδε το γνωστό περιβάλλον του δωματίου, ούτε τους γονείς της δίπλα της στο κρεβάτι. Μια αστεία μορφή με κόκκινα πούπουλα που ξεκινούσαν από το κεφάλι της και έφταναν κυκλικά ως τα πόδια της στεκόταν από πάνω της και την κοίταζε.

«Ποιος είσαι εσύ;», ρώτησε η Χιολουλί .
«Χα, κάνεις πως δεν με ξέρεις; Κάθε βράδυ όμως με ζητάς για να κοιμηθείς», είπε η μορφή με τα κόκκινα πούπουλα.
«Ποιος είσαι; Που είμαι;», είπε η Χιολουλί .
«Μικρή, εσύ δεν ζήτησες να βρεις όνομα για τον πρίγκιπα;»
«Ναι, αλλά τι σχέση έχεις εσύ με το όνομα του πρίγκιπα;»
«Από που ζήτησες βοήθεια για το όνομα;»
«Από την ονειροπαγίδα»
«Αυτοπροσώπως»

«Και πως θα με βοηθήσεις», ρώτησε η Χιολουλί .
«Εμένα η δουλειά μου είναι απλώς να μην εμποδίσω να δεις όνειρα. Το όνομα θα το βρεις εσύ. Όμως πρόσεξε, αφήνοντας τα καλά όνειρα θα περάσουν και κακά μαζί. Να έχεις το νου σου», είπε η Ονειροπαγίδα και έφυγε τρέχοντας από το δωμάτιο.

Ξαφνικά, ένα χέρι χάιδεψε τα μαλλιά της Χιολουλί . Αυτή τρομαγμένη κουκουλώθηκε με τις κουβέρτες της.
«Μη φοβάσαι» της είπε μια γλυκιά φωνή. «Είμαι ο πρίγκιπας που ψάχνεις το όνομά του»
«Πως σε λένε» ρώτησε η Χιολουλί .
«Υποκόμης Ψηλά Σπίτια».
«Υποκόμης Ψηλά Σπίτια» αναφώνησε η Χιολουλί και έβγαλε το κεφάλι της από τις κουβέρτες και τον είδε. Ήταν όμορφος, όντως ψηλός και με σοβαρότητα στο πρόσωπο. «Αχ, ωραίος είναι», σκέφτηκε.

«Μην τον ακούς», ακούστηκε ξαφνικά μια φωνή από το βάθος του δωματίου και εμφανίστηκε ένα επίσης όμορφο παιδί, που ήταν θυμωμένο.
«Ποιος είσαι εσύ πάλι;» ρώτησε η Χιολουλί .
«Εγώ είμαι αυτός που σου κάνει παρέα στα καλά όνειρα και με λένε Λιλονί»

«Ψέμματα λέει αυτός είναι το κακό όνειρο» είπαν και οι δύο επίδοξοι πρίγκιπες δείχνοντας ο ένας τον άλλο.

Η Χιολουλί μπερδεύτηκε. Της άρεσαν και οι δύο.

«Εγώ μπορώ να σου αποδείξω ότι είμαι εγώ αφού ξέρω τα όνειρά σου και μπορώ να στα πω: Εγώ σε έκανα βασίλισσα και εγώ σου έφερνα όλα αυτά τα μεγάλα σπίτια με τους τεράστιους κήπους», είπε ο υποκόμης Ψηλά Σπίτια.

«Και εγώ μπορώ να σου αποδείξω ότι είμαι εγώ αφού ξέρω τα όνειρά σου και μπορώ να στα πω: Εγώ είμαι που πάμε βόλτες πότε με ήλιο, πότε με χιόνια, πότε το φθινόπωρο και πότε όταν βγαίνουν τα λουλούδια και τραγουδάμε μαζί την αγάπη, χωρίς να έχουμε ανάγκη από κανένα ψηλό σπίτι», είπε ο Λιλονί

Η Χιολουλί μπερδεύτηκε κι άλλο, αφού έβλεπε και όνειρα με μεγάλα σπίτια, αλλά και όνειρα με τραγούδια της αγάπης.

Τότε ο Λιλονί είπε «Εγώ όμως μπορώ να αποκαλύψω το μυστικό των ονομάτων όλων μας».

«Όχι, μη το κάνεις αυτό», είπε ο υποκόμης Ψηλά Σπίτια και όρμησε με τα χέρια του να κλείσει το στόμα του Λιλονί.

Οι δύο πρίγκιπες παλεύοντας μεταξύ τους παραπάτησαν και έπεσαν πάνω στο κρεβάτι.

Η Χιολουλί πετάχτηκε τρομαγμένη.

Είδε τον μπαμπά της από πάνω να την κοιτάζει και να της λέει: «Όνειρο ήταν αγάπη μου, μη φοβάσαι. Είναι ώρα να ετοιμαστείς για το σχολείο».

Η Χιολουλί ακούμπησε στο μαξιλάρι της και είπε: «Μπαμπά, τι σημαίνει το όνομά μου;»

«Το όνομά σου είναι γράμματα από τις λέξεις χιόνι, λουλούδι και ήλιος. Σε βαφτίσαμε έτσι γιατί ήσουν μαλακή σαν χιόνι, έλαμπες σαν ήλιος και μύριζες σαν όμορφο λουλούδι».

«Μπαμπά, βρήκα το όνομα του πρίγκιπά μου. Λιλονί τον λένε».